Ben bir adımdan ibarettim, bir daha gelmeyecek, bir an için var
olan ve ardından iz bırakan bir adım. Hüzünlerin güneşin doğuşuyla birlikte
ortaya çıktığı, arkası kesilmeyen varlıkla yokluk arasında kaybolma eşiğine
düşen her bir adım gibi yeni bir güne başlangıçta bulunmuştum. Kayıplarımı maziye gömerek, kendime yeni bir
ip üzerinde hokkabazlık yapmanın bir yolunu bulmam uzun zaman almasına rağmen,
başarının eşiğindeki o son adımlarımı oyalayarak yeni maceralara koşmak
içimdeki heyecanı arttırmıştı. Yolların kazandırdığı benlik iç güdüsüyle,
kendimdeki özgüvenimi ve özgürlüğümü hissetmem bana her yeni bir amacımın
daha da iyi olacağını gösterdiği günden
beri, yılmadan, vazgeçmeden, pes etmeden bir dağın zirvesine ulaşmış gibi mutlu
ediyordu. Sanki sonsuz bir uykunun son
eşiğindeymiş gibiydi bu. Kötü olan bir
sondan ziyade bu tam da aradığım, istediğim bir varoluş çabasıydı ve bırakmayı
aklımın ucundan bile geçirmiyor, hatta her zaman çok daha iyi olabileceği
düşüncesiyle uğraşlar veriyordum. İnsan doğası gereği , hep bir şeylerin daha
fazlasını istediği günden beri zahmet gösterdiği her şeyin de karşılığını eninde
sonunda almıştır. Eğer bir adımdan ibaretseniz ve yaşama bir daha gelmeyeceksek
, zorluklara göğüs germek bizim elimizdedir ki ancak işte o zaman bütün
başlangıçların başında biz oluruz. Güçlü bir biz olmanın şerefine
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder